Eyüphan Kaya
Her ne kadar İmam-Hatip/Müezzin Kayım devletin memuru olsa da gerek giydiği sarık ve cübbe, gerekse görev yaptığı minber ve mihrap ona özel bir görev daha yüklemektedir. Tabi toplumun ona bakış açısı da bir memura olan bakış açısı gibi değildir.
Bir yandan “sizden bir ümmet emri bil maruf(doğruyu emretmek), nehyi anil münker (kötülükten alı koymak) görevini yapsın” emri gereği bir grup müminlerin kabiliyet, imkân ve vazifeleri gereği yapmaları beklenirken tıpkı imamlar, vaizler gibi, diğer yandan bir çok ayette müminlerin vasıfları zikir edilirken “iyiliği emretmek ve yanlışlıktan alı koymak” görevine dikkat çekiyor.
O zaman bir mümin olarak İmam/müezzin ne yapabilir? nasıl yaşayabilir? soruları akla geliyor.
Bu konuda destekli dayanaklı bir şeyler ortaya koymak gerekirse Müzzemmil suresinin ilk birkaç ayetiyle, Müddessir suresinin birkaç ayeti bizim için referans olarak yeter.
Müzzemmil suresi nefis terbiyesi için yol gösterirken, Müddessir suresi tebliğ etmeyi emrediyor. Kuranın sure sıralamasına göre de önce Müzzemmil suresi gelmektedir. İlginçtir her iki surede de müminlere sabrı tavsiye ediyor. Çünkü sabır bahusus takva ehli, tebliğ ehli kimselere lazımdır.
Unutmayalım her İmam-Hatip/müezzin bir mümin, bir din görevlisi olması hasebiyle camide resmi maaşlı bir görevli olduğunu bir kenara bırakarak, “acaba bir mümin olarak bu camiye insanları nasıl getirir?
İslami değerlerle nasıl tanıştırırım?
Ahiretini ne şekilde kurtarabilirim?” Sorularına cevap aramalıdır.
Bir din görevlisi; kısa, orta ve uzun vadede bütün mahallelisiyle/köylüsüyle bir araya gelebilmeli, İslamın hakikatlerini kendilerine anlatmalıdır. Bu çalışmayı yaparken hem verimli, ehil kimselerden, hem sivil toplum kuruluşlarından, varsa medreselerden faydalanma yoluna gidebilmelidir diye düşünüyorum.
Şuurlu bir İMAM;
İyi bir gözlemci olmalı, yaşadığı semti iyi analiz etmeli, İslamı yaşamaya çalışan, ehli vicdan kimseleri tespit ederek onlarla iş birliği içinde hareket etmelidir. Camiye gelen insanları tanımalı, gelen yabancılarla iletişim kurarak, hal hatırını sormalıdır.
Bir Din Görevlisi maksimum 3-5 yıl bir camide çalıştıktan sonra yer değiştirmesini bilmelidir. Belki başka yerde onu dinlemeye muhtaç birileri var, ya da görev yaptığı yerde başkasının dilinden anlayan kimseler olabilir.
İsterseniz bir din görevlisinden beklenmeyen birkaç anekdot paylaşalım.
26 Ağustos sabahı binlerce kişi Veysül karani camisinde sabah namazındaydık, imam geldi, o mahşeri kalabalığa yönelik hiç bir şey demede mihraba geçti, namaza başladı. Ben içimde bir ah çektim, bu nasıl din görevlisi, nasıl bir mümin? dedim.
Halbuki iki kuruşluk İslami hassasiyeti olsaydı, şöyle bir selamlama konuşmasını yapabilirdi.
“Maşallah, maşallah karşımda şuurlu bir insan kitlesi görüyorum, doğrusu ancak Cuma günleri bu camide bu düzeyde cemaat olabilir. Anlaşılan Malazgirt meydan muharebesi yıl dönümü için yola çıkmışsınız, o zaferi kazanan ecdadımızdan Allah razı olsun, onlar o gün iman ve cesaretle o zaferi kazanmasalardı bu gün biz burada secde etme fırsatını bulamayabilirdik.
Ya Rebbi bizi de Malazgirt ruhu ile müşerref kıl, o günkü cesaretle yaşamayı, nice zaferler nasip etmeyi müyesser eyle. Müslümanlar arasında manevi bir muhabbet peyda eyle, İslamın izzet ve şerefini bize nasip eyle…”
Bu ve benzeri bir dua yapma yerine, Kütçe/Türkçe “safını düzeltin Allah sizden razı olsun” demeyi dahi doğru düzgün demedi.
Bir ara Külliyedeki Millet Camisine gitmiştim, ezan okundu kimse mihrapta yok, sünnet kıldık imam ortada yok, bir anık baktım bir odadan çıktı ve namaza durdu. Namaz sonrası bir az ona sitem ettim. Ve dedim ki;
Hocam buraya gelen bir vatandaş genellikle dışarıdan gelen, buraların yabancısıdır, ayrıca çoğu da Külliyenin misafirdir, hallerini sorup cami kapısında onlara bir çay ikram edemez misiniz?
Bu uyarım bir az onu mahcup etti, sonra dedi ki "kütüphanede çorba dağıtılıyor" ama o çorba onun bu mesuliyyetini kaldıramaz. Önemli olan caminin imamından ilgi görmesidir.
Bir ara Diyarbakırdaki Salahaddin-i Eyyubi camisi konferans salonunda “İslamın yeni yüz yılı” temalı bir panel vardı, ikindi ezanıyla panel bitti. Katılımcılar kahır ekseriyeti, camiye gittiler, tabi yüzlerce kişi sünnet kıldı imam bekliyor, ortada imam yok, bir baktım imam odasından çıktı ve aynen Veysül Karani cami imamı gibi direk dua ile namaza başladı. Halbuki cemaate dönüp şöyle diyebilirdi.
"Maşallah, maşallah camimizde Cuma günü hariç hiç bu kadar cemaati olmamıştır, Allah sizden razı olsun, hem konferansa geldiğiniz için hem de ezan sesine kulak vererek camiye geldiğiniz için.İnşallah İslamın yeni yüz yılının aktörleri bu cemaatin içinde zuhur edecek, haydin namaza ya Allah" deyip niyet getirebilirdi. Ama ne çare, tıpkı kurulmuş bir saat gibi cemaatle bir iletişim kurmadan namaza başladı.
Şu yaşanan üç örneği analiz edince üç imamın da hem insani yönleri zayıf, hem iletişim kabiliyetleri yok, hem de şuurlu bir mümin hassasiyeti yetersiz gibidir. Bu üç örnekle derdimi dile getirdiğime inanıyorum.
Diyeceğim şu; eğer bir imamdan bekleneni yerine getirmekten acizsen meslek değiştir, lütfen “Ben devlet memurum, benim vazifem buraya kadar” deyip kendini savunma, hepimiz her zaman önce Allahın memuruyuz.
Diyanet Reisimiz Prof.Dr.Ali Erbaş Hocamızı örnek al, baksanıza her gün bir yerde, tebliğ ve irşad için koşuşturuyor.
Selam ve selametle kalın.
Eyüphan Kaya
