Var olan sorunun çözümü, elbette tek başına terörle mücadeleden geçmemektedir. Ancak gelinen noktada, terörle mücadeleden de vazgeçilemez. Zira, sorunun önemli ayağı, bu ülkenin askerine, polisine, güvenlik görevlilerine ve tüm yurttaşlarına yönelik ayrılıkçı terör saldırılarıdır. Terör, bir insanlık suçudur. Terörü kendisine araç edinenlerin, amaçlarına ulaşamadıklarını tarih bize göstermiştir. O bakımdan, “sorun bugüne kadar salt güvenlik boyutu ile ele alındı” söylemlerinden, terörle mücadele edilmemesi gerektiği anlam ve sonucu çıkarılmadan, terörle mücadele kararlılıkla sürdürülmelidir.

Sorunu, “terör sorunu” yerine “Kürt sorunu” veya “Güneydoğu sorunu” olarak adlandıranların dahi, konunun güvenlik boyutunu göz ardı etmemeleri gerekir. Aksi durum, sorunun çözümünde samimiyetsiz olunduğunu gösterir. Samimiyetsiz girişimler de, sorunun çözümü noktasında adım olmaktan ziyade, sorunun büyümesine katkı sağlamaktadır. Gelinen süreç ve yaşanan acılar, bunu bize göstermiştir. Terör örgütü ile ilişkilendirilen bir siyasal partinin, terör ile arasına mesafe koymasının ve seçmenleri adına özgür iradesini sergilemesinin zamanı geldi de geçmektedir. Bu, sorunun çözümü için gerekli samimiyetin ilk göstergesi olacaktır.

Öte yandan, “komşularla sıfır sorun” iddia ve sloganıyla yola ve ortaya çıkan siyasal iktidarın, iddiasının aksine tüm komşularla sorunlar yumağı içinde boğuşması, terör belasının bugünlerde artmasının bir başka nedenidir. Siyasal gücü elinde bulunduranlar ve onun yandaş kalemleri, egemen ve emperyal güçler adına “mahalle kabadayılığı” ve “savaş çığırtkanlığı” yapar iken, yurt topraklarında güvenlik sağlanamaz duruma gelmiştir.

Umudumuz ve dileğimiz, yüzyıllardır kardeşçe, barışçıl biçimde bir arada yaşayan ve 1923’te işgalci emperyalizme karşı Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran, - etnik veya dinsel kökeni ne olursa olsun - insanımızın bu kardeşliğinin, emperyalizme hizmet eden ayrılıkçı terör örgütünün bu çaresiz eylemleri ile bozulmamasıdır.