1 gün sonra 2013 yılına gireceğiz.

Birçok kimsenin kutlamaya hazırlandığı, Türk kültürü ile uzaktan yakından ilgisinin olmadığı ve Hıristiyanlar’ın en önemli dini günlerinden biri olan Noel'e (yılbaşına) inat; Mekke'nin 1382. ve Osmanlı İmparatorluğu’nun kuruluşunun 714. yıldönümü kutlu olsun.

Kendisi ile yapılan anlaşmanın Mekkelilerce bozulması nedeniyle Mekke’yi fetheden Hazreti Muhammed (S.A.V.) ve ordusu, fetih esnasında bir damla kan bile dökmemiş, fetih gerçekleşince belde halkına güvence vererek her bir ferdin can ve malını emniyet altına almıştır.

Buradan anlamaktayız ki asıl fetih, yüreklerin fethidir. Yoksa günümüzde birçok zalim hükümdarın topraklarını genişletmek uğruna yapmış oldukları kıyımlar fetih değil zulümdür.

Osmanlı’nın yaklaşık 89 yıl önce elini çektiği topraklarda zulüm gören Müslümanlar gözlerini, Osmanlı’nın tarihi mirasçısı olan ve İslam dünyasının liderliğini tartışmasız bir şekilde eline geçiren Türkiye'nin üzerine çevirmiştir.

Peki ne oldu da 89 yaşındaki Türkiye Cumhuriyeti bugüne kadar görmezden geldiği ve sırtını döndüğü Osmanlı tarihine ve mirasına sahip çıkma ihtiyacı duydu?

Veya geçen 89 yıllık süreçte bu tarihi mirastan utanarak ve sırtını dönerek neyi amaçladı?

Bu soruların tek bir cevabı var. Batılılaşma ve çağdaşlaşma hayalleri üzerine kurulmuş içi boş politik anlayış, bizi tarihimizden ve köklerimizden koparmaktan başka bir işe yaramamıştır.

Bu konuda Japonya bize çok güzel bir örnek olarak alınabilir. Atom bombası saldırısından sonra tarih sahnesinden silindiği düşünülen Japonlar, tarihsel ve dinsel geleneklerinden en küçük bir taviz vermeden ve içi boş 'Batılılaşma' hayalleri pesinde koşmadan bugün ekonomik ve teknolojik bakımdan Dünya’nın en güçlü ilk 3 ülkesinden biri durumuna gelmiştir.

Aslında 'Batı' dediğimiz bugünkü Avrupa, 100 yıllar boyunca insanlık tarihi açısından utanç dolu yıllar yaşadıktan sonra ne zamanki Türk ve İslam dünyası ile bilgi alışverişine girdiler; işte ondan sonra Avrupa'da bilimsel gelişim dönemi başladı. Bugün dahi Avrupa’nın en önemli üniversitelerinde Arap Tıp Profesörü İbn-i Sina ve Osmanlı’nın gökbilimcisi Ali Kuşçu gibi Türk ve İslam dünyasının yetiştirmiş olduğu birçok bilim adamının eserleri okunmaktadır. Onlar bizim bilimsel gelişmelerimizi aynen alıp yükselirken; bizler de tam tersine bu değerlerimize sırtımızı dönmüşüz. Yani yüzümüzü Batı’ya dönmemiz hep zararımıza olmuş.

'Türkiye Batı’ya sırtını döndü, Türkiye'nin ekseni kaydı' diyerek eleştirilerini gündeme getirenlerin, aslında nasıl bir yanılgı içinde olduklarını anlamak zor değil. İlköğretim ve ortaöğretim okullarında öğretilen tarih dersleri, sözde! 'Aydın' bu bilim adamlarının gerçek manada 'Aydınlanmaları' için yeter de artar bile !...

“Türkiye yüzünü Batı’ya döndü de Osmanlı’nın bu süreçte hiç mi suçu yok?” diye soranlara da hak vermemek olmaz. Osmanlı’nın son dönemlerini incelediğimizde aynen Türkiye’deki Batı hayranlarına benzer kişilerin Osmanlı Devleti’nin yönetiminin en kritik noktalarında söz sahibi olduğunu görüyoruz. İşte yaşanan bu süreç Osmanlı’nın İslam kültürünü erozyona uğratan ve yıkılması ile sonuçlanan acı bir dönemdir. Yani bazılarının ifade ettiği gibi İslam’a bağlı olduğu dönem değil; İslami erozyonlar sonucu Osmanlı yıkılmıştır. Aynı sonun Türkiye’nin de başına gelmemesi için çok dikkatli olmamız, tarihimiz ve kültürümüzle barışık bir şekilde Türkiye’yi yeniden şekillendirmemiz gerekmektedir.

Türkiye’nin dünya üzerinde ayakta durabilmesinin yegâne çözümü Osmanlı’nın yaptığı hatayı yapmamak ve İslami geçmişine ne pahasına olursa olsun sıkı sıkıya bağlanmaktır. Zaten bu bağın zayıfladığı dönemlerde bu ülkede Başbakan da asıldı, 3 tane askeri darbe de yapıldı. Bunun tek sebebi de İslam düşüncesinden koparılmış ve batılılaşma masalları ile büyütülmüş inançsız gençlerin varlığıdır.

Bu sorunların çözümü için hepimiz birbirimize muhtacız. İslami köklerinden koparılarak yetiştirilen insanlardan oluşturulmaya çalışılan Türk milletinin kendi içinde çatışmalar yaşaması çok olağandır diye düşünüyorum. Çözümü de o kadar basit ki aslında. Bakmamız gereken yer ise sadece Osmanlı’nın kuruluş ve yükseliş dönemindeki Tasavvuf ve Evliyalık inanç sistemidir. Bu inanışın kelime anlamını bile bilmeyenlerin, aile içi sıkıntılar yaşaması bana şaşırtıcı gelmiyor. Şöyle ki; istatistikler Türkiye için hiç de güzel olmayan rakamlar veriyor. Karısını döven erkeklerin oranı %70’lerin ötesinde. Gerçek İslam’ın yaşandığı bir toplumda bu sıkıntıların yaşanması mümkün değildir. Çünkü Allah’ü Teala, Tevbe Suresi’nin 71. Ayeti’nde; “Vel mu’minûne vel mu’minâtu ba’duhum evlîyâu ba’d(ba’din), ye’murûne bil ma’rûfi ve yenhevne anil munkeri ve yukîmûnas salâte ve yu’tûnez zekâte ve yutîûnallâhe ve resûleh(resûlehu), ulâike se yerhamuhumullâh(yerhamuhumullâhu), innallâhe azîzun hakîm(hakîmun).”

“Ve mü'min erkekler ve mü'min kadınlar, birbirlerinin dostlarıdır. Ma'ruf ile emreder ve münkerden nehyederler (yasaklarlar) ve namazı ikâme ederler ve zekâtı verirler. Allah ve O'nun Resûl'üne itaat ederler. İşte onlar, Allah, onlara rahmet edecek. Muhakkak ki Allah; Azîz'dir, Hakîm'dir.” diyor.

GERÇEK KİMLİĞİMİZ OSMANLI’DIR

Osmanlı, hiçbir devlete, kabileye ya da topluma kötü bir davranış sergileyemezdi. Bu Osmanlı’nın yapısında vardı. Çünkü herkes Tasavvuf Âdabı üzerine terbiye edilirdi.

Toplumun bu şekilde bir bütün olarak terbiye edilmesi lâzım. Bu terbiye anaokulundan başlamalı. İlkokulu, ortaokulu, liseyi ve üniversiteyi kapsamalı.

Türkiye’nin ebedi olarak yaşaması için, inançlı bir toplum oluşturulması bir mecburiyettir. Devlet, insanlara tasavvuf eğitimi vermeli. Osmanlı'yı Osmanlı yapan, bazı kendini bilmezlerin ‘İrtica’ olarak nitelendirdiği ‘Tasavvuf’ inancından başka bir şey değildi. Ne zaman ki; Tasavvuf rafa kaldırıldı; Batı da Osmanlı’yı rafa kaldırdı…

BU MU İRTİCA?

İnsanların birbirine sevgi duyduğu ve huzur içinde bir toplumda sizce polis ve jandarma teşkilatına ihtiyaç var mı?

6 yüzyılda sadece 6 idamın gerçekleştiği Osmanlı’daki insan profiline bir göz atalım isterseniz. Osmanlı’da bir kişi kendi kendine bir karar vermiş.

Diyor ki:  “Ben şimdi bir defter alacağım, bütün evliyaları ona yazmaya başlayacağım.”

Kafasında bu düşünceyle bakkala gidiyor; “Defter almak istiyorum.” diyor.

Bakkal gülümsüyor, defteri veriyor. Arkasından da diyor ki: “Beni de yaz.”

Adam şaşırıyor. Hiçbir şey söylemediği halde o kişi o deftere evliyaların yazılacağını önceden biliyor.

Kasabın önünden geçerken kasap içerden sesleniyor: “O defter var ya, beni de yaz oraya!”

Manavın önünden geçerken manav sesleniyor: “Beni de beni de yaz!” diyor.

Osmanlı zamanında alışveriş yapanlar, ticaret yapanlar, ticaretlerine en ufak bir haram karıştırmazlardı. Böyle bir şey mümkün olamazdı. Herkes aldığı maldan %100 emindi. Her tarafta tam bir güven hâkimdi.

Herkesin birbirine sevgi gösterdiği, büyüklerin küçüklere sevgi gösterdiği, küçüklerin büyüklere hürmet ve saygı gösterdiği bir toplum dizaynı vardı. Çünkü hepsi İslam ahlakı olan ‘Tasavvuf’la yetiştiriliyordu ve hepsi Evliya idi.

Tasavvuf kelime anlamı; kemale ermek için ruhu, ibadet, zikir ve fikir gibi şeylerle terbiye ettirip nefsin kalbindeki hastalıklarından kurtulma yolunu gösteren ilimdir. Tasavvuf’u hayatında uygulayan bir kişinin zaten ne yaşadığı devlete, ne de yaşadığı topluma zararı dokunmaz. Bilakis toplumun gelişimi ve birlikteliğine çok büyük katkıları olur. Tasavvuf ile ilgili şu ayeti de örnek verebiliriz. Al-i İmran Suresi 57. Ayet: “Ve emmellezîne âmenû ve amilûs sâlihâti fe yuveffîhim ucûrehum vallâhu lâ yuhibbuz zâlimîn(zâlimîne).”

“Lakin, âmenû olan (ölmeden önce Allah'a ulaşmayı dileyen) ve amilus sâlihat (nefsi tezkiye edici amel) yapanlara ise ecirleri (mükafaatları) ödenir. Ve Allah, zâlimleri sevmez.”

Herkesin sulh ve sükûna ulaştığı bir dünya nizamı ve İslam ahlakının temel taşlarından ‘Tasavvuf’un yaşanmasıyla gerçekleşecek olan İslam Birliği’nin en kısa sürede dünyaya hâkim olmasını Yüce Allah’tan niyaz ederim.