Sır verip ser verme birine
Sonunun hiçliğe karışmak
Olduğu yazılmıştır ömrüne
Toprakla biter işin iyi belle
Sadece siluetin kalır tabletler üzerinde
Dostlar; bugünün yarını varsa, dünün bugünü var. Hepimiz yeryüzünde
bir erek doğrultusunda yaşıyoruz, kimimiz yeryüzündeki güzellikleri
keşfedip kendisini yenileştirmenin, olgunlaştırmanın ayrıca bununla
birlikte onurlu ve erdemli, iyi bir insan olma peşinde. Kimimiz de
yaratılıştan itibaren baskıyla yetiştirildiği için duyularının
esaretinde kalıp hırsını, aç gözlülüğünü yenmeyerek birbirinin
üstüne çıkma ve böylece kendi kişilik niteliklerinden uzaklaşıp
kötü insan olma yolunda adım atma telâşında.
Dörtdörtlük olarak düşünüp kabul ettiğimiz hiçbir insan
yoktur, yeryüzünde. Hani derler ya, “İnsan çiğ süt emmiş bir varlıktır.” Çiğ süt
emmiş bir varlığa güvenmek acaba karşısındaki öteki için nasıl
bir tehlike oluşturmaktadır? Bütün sorun işte budur, “güven duygusu.” Toplumsal yaşamda herkes birbirine “ben güvenilir
biriyim, merak etme sen, doğruyum, dürüstüm, benden kötülük gelmez”
gibi sözleri binlerce defa kullandığını işitiyoruz. Tabii ki,
ilk önce kadını erkeğiyle bir iki kere görüştüğümüz insanlara
duygusal düşüncemizi açarak güvenmenin abasle iştigal olduğunu
yatsımak kendimize duyduğumuz öz güven duygusunun pekişmesini sağlayacaktır.
Ya bir de gaflet ve delalete düşüp yukarıda bahsettiğim cümlelerin
aksine bir tavırla, karşılaştığımız takdirde attan düşüp
eşşeğe binmiş olmaz mıyız? Oluruz elbette, ruhi sayrılıklar
göstermeye başlar davranışlarımızda, öfkeleniriz, hırçınlaşırız,
saldırganlaşırız. Ya bu insan böyle söylemişti, şöyle yaptı,
adam kalmadı memlekette, kimi güveneceğiz? Söz veripte yerine getirmedi
işte, kimin eli kimin cebinde, bilinmez artık, sözünün eri değilmiş,
vah, güneş memleketim vah, sen neymişsin ki tarihçenle başlayan
ulu çınarların kök salıp boy saldığı, dostluk gemilerinin gezdirildiği
Anadolum hangi durumlara düştün şimdi kimbilir? Heyhat!
İnsanın arkasından birbirini vurduğu, gammazladığı bu yolla birlikte
işine geldiği gibi birbirini kullandığı bir ortamda “insan olma değerlerini korumak ve dost bulmaya çalışmak”
imkânsızlaşmaktadır, yarınına olan yaşama gücünü günden güne
yavaş yavaş yitirmektedir. Böylece duygu çökkünlüğünü olan
çaresizliğini melankolik bir davranış biçimi içinde yaşayarak
sürdürecektir, ya içine kapanarak toplumdan uzaklaşarak ya da davranışlarını
olabildiğince çok kısıtlayarak kendine yabancılaşacaktır.
O zaman birbimize bu zulümleri yapmamızı ne gerek var?
Beynimizin herbir hücresine işlenerek kazılmış bu insanı insandan
uzaklaştıracak hiçlik duygusal düşüncesine kaptırmanın mantığı
var mı? Elbette ki, yok. Bu yüzden birbirimize yazık ediyoruz, hem
de çok. Birbirimizin içindeki güzelliklerin farkındalığını anlayarak
toplum olma bilincini kavramanın içinde “iyi insan olma” davranışını yeşertme olanağına
sahibiz, çünkü. Ancak davranış bozuklukları içinde ( yalan söyleme,
sözünde durmama, çıkar v.b. gibi )
kalıplaşıp
uydulaşmış bir ulusun topraklarında kendine güvenen, öz
yetilerinin bilincinde olan insanlar hapsedilmiş duyulardan ve toplumun
yarattığı ağır ve olumsuz baskılardan kendilerini soyutlayarak
kışın rehavet uykusundan uyanma olanağını yakalarlar.
Dostlar, dost yâd eller, hepimizden hepimize bir kişilik portresi
içinde toplumsal açıdan “ günün insanını” betimledim, hiç düşündünüz
mü acaba insan olmasaydım da madde olup yaşamla ölümü bir anda
yaşasaydım diye, toz bulutunu oluşturan ufacık zerre olsaydım da,
insanın insana haksızca çektirdiği bu zulümleri duyumsamasaydım,
diye.
İnsanın Davranışlarını
Yaşadığı Olaylar Biçimlendirir.
H. Senday TUNCER
