Nurullah AYDIN
4 Aralık
2012-ANKARA
KONUŞANLAR,
SORGULAYANLAR VE YAZANLAR!
Günümüzde
değil tarih boyunca insanla özdeşleşmiş sözcükler vardır. Sadık, dalkavuk,
yağcı, itaatkar-asi, şaklaban, fırdöndü, yalaka, onurlu, gibi
İktidar-güç ise insanların
vazgeçemediği ido'dur. Siyasette, iktisatta, sosyal hayatta, kültür hayatında
değişmez bu olgu. Güçlü olmak iktidar sahibi olmak teba oluşturmak, Bu bazı
kesimlerde sadık eleman ya da biat edenler olarak da ifade edilir. Hatta bazen
biat kültüründen bahsedilir.
Çoğu
kez iktidar gidince güç sarsılınca sadakat ta gevşeme ve nihayet ihanetler
başlar. Geçmişteki bağlılık yerini zıt düşünce ve davranışa bırakır.
Bu
nedenle iktidar ve güç değişkendir.
Ortama, zamana, kişiye göre değişir.
Hatta
güçlü iktidar sahibinde mi yoksa bu özelliklere sahip olana biat edende mi? Sadakat ne amaçladır? Çoğu kez bu göz
ardı edilir. Kişiler genellikle çıkar
amaçlı bağlılık gösterisinde bulunur, Çıkarına dokunulduğu anda o artık
düşmandır. Kirli çamaşırlar birer birer serilir öne.
O
bakımdan tarih; övgü ve yergileriyle
bu kişilerin öyküleriyle doludur. Bunları sonraki nesillere yazarlar aktarır.
Yazarlık; diğer
insanlardan farklı olmaktır. Bu fark kendisini yazarın kaydeden ve hatırlayan
insan olmasında gösterir. Ama yazarlık, aynı zamanda hatırlatan insan olmayı da
içerir.
Bugünün dünyası
görsel bir kültüre dayanıyor. Görselliğin bu hâkimiyetine karşın,
görmek değil öne çıkan, sadece bakmak. Yazarlar onu yapıyor: Baktığımız,
yanımızdan geçen, bize sürtünen ama görmediğimiz şeyleri gösteriyor bize; yani,
hatırlatıyor.
Her
şeyi kullanıp attığımız bir kâğıt mendile dönüştürdüğümüz bugünün dünyasında göstermek ve hatırlatmak başlı başına
bir eylem, siyasal ama bir o kadar da insani!
O
zaman ister istemez şeylerin dünyasına
dalıyoruz. Mevsimler, zaman, insanlar, müzik, kentler, anılar ve hatırlamalar
yazarların konusu!
İnsani
olan hiçbir şeyin yabancı olmadığı bir dünyadan derlenmiş, söz, yazı, görüntü
üçgeninde somutlaşmış bir yazı herhangi bir yazı olabilir mi?
Odada oturan: bakıyor ve
gösteriyor mu, bakılıp görülüyor mu?
Yazının ve sözün
bilmecesi; çözümü
insan!
Yaşamda hemen
her şey zıddı ile tanımlanır. Siyah-beyaz, iyi-kötü, güzel-çirkin,
cennet cehennem, karakterli-karaktersiz, dürüst-sahtekar, namuslu-namussuz,
iffetli-iffetsiz, ahlaklı-ahlaksız. Bunları çoğaltmak mümkün!
Günlük
dilde sıkça kullandığımız kelimeler bunlar olmakla birlikteki, kişileri ve
olayları tanımlamalarımızı bunlar belirler.
Her
şeye rağmen dost kalabilmek, inadına o, her şeye rağmen o diyebilmek.
Okuyucuyla
dostluk köprüsü, yazılarla ama doğru, gerçek içerikle kurulur.
Medyanın
kamuoyunu bilgilendirme işlevinde ve yanıltıcı bilgilerin rekabet ortamında,
dostlukları bile bir tarafa bırakan acımasız gerçekler dünyasını aktarması.
Ya da; yılların
tecrübesi ile gözlemlerini şiirimsi anlatım diliyle yazıya dökmesi, böyle bir
algılama nedeni.
Kalıcı olan; yazılar,
yazarlar ve dostluklardır. İrdelenmesi
gereken temel konu; yazıyla bütünleşen yazarların, toplumu aydınlatmada
bilgilendirmedeki yeri ve rolüdür.
Peki
ama toplumun emeğini sömüren sloganlarla kitleleri uyuşturanların etkisini ne
yapacağız? Siyasetçi hesap vermez. Denir ki siyasetçi dokunulmazdır. Onun
cezasını halk sandıkta oyu ile verir. Bütün vatandaşlar adalet önünde hesap
verirken ayrıcalıklı sınıf siyasetçiler hesap vermez duruma getirildi.. Peki
ama bu nasıl oldu? Demokrasi denilen uyuşturucu sistemle.
Sorgulamamız
gereken hukuk devleti olmadan demokrasinin olamayacağı değil mi?
Günün Sözü; Ağızdan çıkan
sözün sahibisin ama yazıya aktarılan sözcüklerin esirisin.
